پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

روایت قوی از پیامبر وجود دارد که بر صورت متملق خاک بپاشید. حضرت امیر بشدت توصیه می کند که دروغگو و غلو کننده را بعنوان دوست انتخاب نکن. با وجود آنکه صدها حدیث و روایت با این مضمون در دین مبین اسلام به ما رسیده سوال اینجاست چرا اجازه می دهیم ، گروهی با حاشیه گویی ها و صحبت های گل درشت، بستر را برای انواع انحرافات در سیستم مدیریتی کشور ایجاد نموده و حتی سیستم ایدئولوژیک به آنان پاداش هم بدهد؟ قصد توهین به شخص خاصی را نداشته و نداریم. اگر هم نیاز باشد، از توان کافی برای نقد سازنده برخورداریم. اما رسالت ما در گام دوم انقلاب ، نوعی پاکسازی سیستم ها از وجود افراد و جریاناتی است که ممکن است شائبه ایجاد انحراف در مسیر را داشته باشند. متن تهیه شده توسط مهران صولتی با عنوان چرا گزافه گویی در نظام های ایدئولوژیک پاداش دارد؟ متنی قابل توجه در این خصوص است. به ظاهر تلخ و اپوزیسیونی آن توجه نکنید.

روحانیت، در مسند چونان پیامبرى قرار دارد و نیابت از چنان شخصیتى را عهده دار است؛ و اینک در برابر امواج خرافه هاى سنتى و مدرن، کهن و نوپیدا، دینى و قومى و… این پرسش اساسى مطرح است که آیا حوزه و روحانیت، به مسؤولیت اساسى خویش در این زمینه آگاه است؟ و آیا در برابر این طوفان سهمگین، مواجهه اى درخور و شایسته را از خود نشان داده است؟این جُستار، به علل و زمینه‌ها و بسترهایى اشاره مى دارد که حضور روحانیت را در این جهاد فکرى، کم رنگ کرده و در عمل زمینه هاى بروز و فعالیت جبهه خرافه سازان را فراهم‌تر ساخته است. قبل از پرداخت به این پرسشهاى اساسى، از باب مقدمه، اشاره اى به جایگاه و اهمیت موضوع خواهیم داشت.روحانیت، در مبارزه با خرافات، شناخت کافى در موضوعات ندارد. این نقیصه، موجب مى شود که فتاوى کلى و یا پیامهاى چندپهلو صادر شود و خرافه سازان در ترویج مرام و رفتار، در امنیت به سر برند. این نکته، در مقولاتى چونان (قمه زنى) , قفل بر بدن زدن و… به روشنى خود را مى نمایاند.

عصر امام باقر(ع) را باید عصر ظهور فرقه های گوناگون انحرافی فکری و فلسفی نامید. یکی از رسالت های اهل بیت، برخورد عقلانی، مواجهه فکری و نقد علمی جریان های انحرافی در جامعه بود. عصر امام باقر(ع) را باید عصر ظهور فرقه های گوناگون انحرافی فکری و فلسفی نامید. عصر ایشان، روزگار برخورد اندیشه های اسلامی و غیراسلامی بود.

نه حرمت رمضان را نگه میدارند و نه حرمت لباسی که پوشیده‌اند و نه حرمت دستاری که به سر می‌بندند، آن وقت توقع دارند با این کلام و عملکرد که قسم هم پای آن می‌گذارند، مردم دست شان را هم ببوسند!